Hipisi

To chyba najbardziej znana subkultura - niestety ma obecnie niewielu przedstawicieli. A szkoda. Obecnie mówi się, że "dzieci kwiaty" już dawno zwiędły. Czy to rzeczywiście prawda? Czy ruch hipisów, który od tak dawna był postrzegany jako jedna z bardziej przydatnych i pozytywnych subkultur został zepchnięty na margines życia?
Ruch hippisowski narodził się w latach 60, a swoje apogeum osiągnął w latach 70. Głównymi prekursorami tego ruchu byli : Ch.Reich, E.Formm, M.Eliade. Jak każdy wie ,był to ruch głoszący bunt młodych ludzi wobec osób dorosłych, oraz wszelkim sprawom, które były powiązane z „dorosłym życiem” Hipisi stawiali opór takim instytucjom jak kościół ,praca, szkoła, rodzina. Hasła, które każdemu kojarzą się z ruchem hipisowskim były: 'Make love, not war' (czyń miłość, nie wojnę), 'Non-violence' (bez przemocy) i 'Peace and love' (pokój i miłość). Głosili przede wszystkim hasła pacyfistyczne, byli kategorycznymi przeciwnikami wszelkich wojen. Długie włosy noszone przez mężczyzn miały oznaczać sprzeciw co do konieczności odbywania służby wojskowej.

Hipisi wyznawali zasadę życia zgodnie z naturą, uważali że to co naturalne, jest dobre i nikt nie powinien się temu sprzeciwiać. Chodzili boso, gdyż uważali się za dzieci ziemi i nie chcieli deptać matki natury, starając się żyć z nią w zgodzie i rozumieć. Hipis żyje w zgodzie z naturą i odrzuca normy, które obowiązywały w świecie dorosłych, a zastępuje je własnymi kryteriami moralnymi, które cechowała daleko posunięta swoboda obyczajów, przejawiająca się wolnym stosunkiem do seksu – zamiast wojować lepiej uprawiać seks. Odzwierciedleniem hipisowskiego życia zgodnie z natura był fakt, iż nie jadali oni mięsa, gdyż uważali, że zwierzęta są naszymi przyjaciółmi,a przyjaciół się nie jada.

Strój hipisów również określał ich poglądy. Strój miał wyrażać związek z naturą i musiał być funkcjonalny, najlepiej w jak największym stopniu własnoręcznie wykonany, z naszywkami. Kolorowe, kwieciste, luźne bluzki z szerokimi rękawami, indiańskie poncza, wytarte jeansy z szerokimi nogawkami – dzwony, barwne cygańskie spódnice, do tego różne, tanie ozdoby z drewna podwieszane na rzemykach. Kolorowe koraliki, paciorki na szyi i przegubach dłoni, dzwonki, pacyfki, apaszki i opaski na włosach...

Jednakże ruch hipisowski jak każda subkultura miał swoich zwolenników jak i przeciwników. Głównym argumentem używanym przeciwko nim były narkotyki. Zachęcali oni do zażywania środków psychoaktywnych, które miały być sposobem pobudzania umysłu. Psychodeliczny guru hippisów z lat 60., były profesor Harvardu Timothy Leary, wprost zachęcał do używania środków psychodelików, jako formy rozszerzenia się umysłu. Hippisi podchwycili jego hasło 'Turn on, tune in, drop out' (włącz się, dostrój i odpadnij). Zaczęli brać substancje psychoaktywne, głównie marihuanę, haszysz, LSD oraz grzyby psylocybinowe. Wspólne zażywanie narkotyków było rytuałem, bez którego nie obeszło się żadne spotkanie hipisowskie, dlatego też był to silny argument dla wszystkich przeciwników tego ruchu. Ruch hipisowski jednak chyba nigdy nie umarł, głównie ze względu na muzykę, która była jedną z najmocniejszych aktywności, umożliwiających funkcjonowanie tej subkultury, ale o tym napiszemy już w innej notce.

Podkultura.

Naturalną koleją rzeczy jest to, iż młody człowiek pragnie akceptacji i uznania. Jego potrzeba odnalezienia się w otaczającej rzeczywistości , napędza go do określania indywidualnych wartości i wzorów. W swoich poszukiwaniach spotyka on ludzi wyznających podobne normy, podzielających jego zdanie, chcących współdziałać dla osiągnięcia określonego celu.
Tak w skrócie przestawić można proces, którego efektem jest tworzenie się nieformalnych grup, nazywanych subkulturami.
Mówiąc o konkretnych subkulturach, często nasuwają nam się pewne stereotypy (niejednokrotnie negatywne). Jednak wnikając głębiej w ich powstawanie, funkcjonowanie czy też ideologię, nasze poglądy mogą okazać się zgoła nieprawdziwe. Różnorodność subkultur jest olbrzymia i próba wyczerpania tematu jest nie lada wyzwaniem.
Każda subkultura młodzieżowa może być stworzona przez niewielką grupę osób, ale w jej skład może wchodzić czasami kilkadziesiąt milionów osób. Przykładem tak rozbudowanej i licznej podkultury, mogą być punki, rozsiane po całym nieomal globie ziemskim. Co nie zaprzecza istnieniu mniejszych grup punków w obrębie jednej subkultury.
Jeżeli chodzi o genezę, sam termin 'subkultura', używany był początkowo do określania nowo powstających gangów młodzieżowych, które charakteryzowały się patologicznymi zachowaniami (narkomania, alkoholizm, przestępczość). Jak zatem widać, termin wiąże się w pewien sposób z nieprzystosowaniem, czy podważaniem obowiązujących norm. Już w samej etymologii słowa, zdaje się zawierać to, co 'niższe', 'gorsze'. Zamiennie używany jest termin 'podkultura', który w literaturze naukowej stosowany jest od niedawna.
Przynależność do podkultury, może być okazją do zdobywania cennych doświadczeń i uwrażliwienia młodego człowieka na pewne kwestie. Może pomóc mu wybrać pewną drogę życiową, rozbudzić pasje i rozwijać talenty. Jednak nie można nie wspomnieć w tym miejscu o tej drugiej stronie medalu. Wpisują się w nią agresja, używki, chuligaństwo, hasła wolnej miłości bez konsekwencji, uprzedzenia rasowe i inne, których nie można bronić, a które mogą zostawić swój ślad w człowieku na całe życie.

Wprowdzenie do tematu...

Witamy ogół odwiedzających ;)
Jak sama nazwa blogu wskazuje, zajmiemy się problematyką subkultur młodzieżowych. Jest to temat bardzo szeroki i zapewne wielu z was zaciekawi. Dotyczy on bowiem zagadnien związanych z otaczającą młodych ludzi rzeczywistością, jak i czynników wpływających na róznorodne odbieranie przez nich świata.
Na poczatek zajmiemy się scharakteryzowaniem poszczególnych grup, ich ideologiami i głównymi cechami. Później postaramy się rozszerzyc temat ;)
Zachęcamy do sledzenia watku!